اشعار

وقتی که با نان و نمک افـطار می کرد            انـگـار که بـا فـاطـمـه دیــدار می کـرد

هی شیر را از پیش خود میزد کنار و            هی دخترش باچشم تر اصرار می کرد

در آسـمـان انـگـار چیزی تازه می دید            با اشک دیده چشم را خـونبار می کرد

در خاطرش پیراهنی پر ماجـرا داشت            که این جهان را بر سرش آوار می کرد

امشب ز شبـهـای دگر مـظـلـوم تر بود            این را اذان، وقت سحر اقرار می کرد

دنیابرایش صحـنه هایی پر ز غم داشت            که هر سحر را مثل شـام تـار می کرد

این پیرمردی که غرورش را شکستند            انّـا الـیـه راجـعـون تـکــرار می کــرد

دلـتنگ محـسن بود این شـبـهـای آخـر            گریه به پـهـلو و در و دیــوار می کرد

قلاب در وقتی که بوسه زد به شـالـش            یاد غـلاف و زخـم دست یــار می کرد

از بسکه دلـتـنـگ نگـاه هـمـسرش بود            او ابن ملـجـم را خودش بیدار می کرد

هـمـراه زینب دختـرش مـحـراب کوفه            گـریـه بـرای حــیــدر کــرار می کـرد